Rijbewijsneus

Na 9 jaren zonder noemenswaardige examens, mocht ik eindelijk weer eens een pittige test maken. Het Braziliaanse rijbewijs. Geen praktijktest, zelfs geen theorie: spijtig, want ik had graag de achterliggende gedachte achter het vaak ondoorgrondelijke rijgedrag van de Carioca gezien. Medisch, én psychoanalytisch dus maar. De eerste vragen waren eenvoudig: ben je blij op je werk, voel je je zeker in het verkeer, etc. Liegen geblazen dus. Vervolgens de diepgang: noem een goede en een slechte eigenschap. Nog steeds makkelijk, 2x 'Ik heb altijd gelijk'. Dan de IQ test, waarvoor de meeste tijd werd ingeruimd in de bij elkaar 3 uur durende sessies. Ik keek nog even naar het bordje op de deur, maar ik zat daar inderdaad voor mijn rijbewijs. Gek op testen als ik ben, had ik me in rap tempo door de eerste 35 vragen heengewerkt. Toen sloeg het noodlot toe. Zowel vraag 36 als vraag 40 bleken te hoog gegrepen voor mijn ingedutte brein. Met lood in de schoenen liep ik naar de psychologe toen mijn naam werd rondgeroepen. Zou ik gezakt zijn? Allereerst een vermaning omdat ik de vraag met de karaktereigenschappen niet goed begrepen zou hebben. Mijn antwoord dat mensen het vervelend vinden dat ik altijd gelijk heb maakte mijn positie niet sterker. Maar het viel mee: slechts 2 fouten in de QI test zoals die hier heet was genoeg om mijn groene papiertje veilig te stellen! Vraag 36 en 40 zeker, vroeg ik, en ze poogde uit te leggen hoe ik de oplossing daarvan moest interpreteren. Nu ga ik niet graag tegen autoriteiten in, maar probeerde toch haar uit te leggen waarom ze ongelijk had. Na verschillende pogingen liet ik een ietwat gepikeerde psychologe achter in het testkamertje. Maar één inzicht heb ik haar tenminste meegegeven.